Και θελω να φωναξω "γαμωτο με πονας!!!!!" μα στο τελος δε λεω τιποτε γιατι μ' αρεσει εστω απλα να σε κοιταζω...

Έλλη Π.

Διαβάστε περισσότερα...

Έρωτας Καιόμενος

Η παρουσια σου διπλα μου εντεινει την απουσια σου μεσα μου

Γιατι μπορω και στ' αρωμα σου ταξιδευω

ντυνοντας τις αισθησεις μου με την απατηλη γλυκα της αυρας σου

μα το χαδι σου αμφισημο παντα, αμειλικτο και δηλητηριωδες

σαν τον πιο ενδοξο θανατο που μπορει αυτοχειρας να εχει δοκιμασει

πληγωμενος απο ερωτα ανεκπληρωτο

ξεριζωνει απο τα σπλαχνα μου ο,τι εσυ μου χαριζεις

κι απλοχερα πισω μου ζητας

Οι λεξεις αναρθρες κραυγες σε χειλη διψασμενα αν τ' ονομα σου δεν εχουν στοχο

στυφα τα λογια μου αν εσενα δεν υμνουν

Τα ματια μου αδεια αν τη μορφη σου δε χαιδευουν

κι ο,τι κι αν ταξω στην καρδια να σε ξεχασει

με απειλει πως θα μ' αφησει στα μισα

Δε σε φοβαμαι ερωτα, αγγελε εσυ αποκληρε απ' τους αγγελους

στο προσωπο σου οσοι φοβοι ποθησα ενσαρκωνονται βαναυσα κι ηδονικα

Δε σε φοβαμαι γεννημα των πιο αμαρτωλων συνουσιασεων

που τολμησαν ποτε οι σκεψεις μου να ελπισουν

Εσενα ανασαινω κι εσυ με σκοτωνεις

την ωρα εκεινη που η απαντηση σε ολα τ' ονομα σου μοιαζει να 'ναι

σαν κραυγη ζωτικης σημασιας, καλεσμα σπαρακτικο και πιο οδυνηρο

απο την ιδια την (ρηχη) αναγκη για επιβιωση

Έλλη Π.

Διαβάστε περισσότερα...

Χαλιεμαι που σε ονειρευομαι καθε βραδυ...φαινεται το υποσυνειδητο μου δεν εχει τοσο εγωισμο οσο Εγω...

'Ελλη Π.

Διαβάστε περισσότερα...

Όνειρα

Ήρθα απο πισω σου και σ' αγκαλιασα για να σε τρομαξω. Αρχισαμε να προχωραμε μαζι, ετσι, ακομη αγκαλια, ηταν κατι σαν παιχνιδι. Λεγαμε μισολογα. Υπονοουμενα και χαμογελα μισα μας ξεφευγαν παντα ηθελημενα. Μισα…ημι όλα. Αλλα ηθελημενα. Μεχρι που αφησες την αληθεια σου να αποκτησει ηχο μετα από τρια βασανιστικα αποσιωποιητικα που φανηκαν αιωνας. Απροειδοποιητα με σκοτωσες και με ανεστησες την ιδια στιγμη όταν μου ειπες: «…και στο λεει αυτό ενας ανθρωπος που…σ’αγαπαει…». Ηταν τοσο ερωτευσιμο αυτό το δειλο θαρρος που εντυσε την τελευταια λεξη σου! Ηθελες κι αλλα να πεις μα η σιωπη ηταν πιο καταλληλη, γι’αυτο παραχωρησες τη θεση της φωνης στο ρημα νιωθω. Σαστισα για ένα δεκατο του δευτερολεπτου, τοσο μου χρειαστηκε για να συνειδητοποιησω ότι, ναι, κι εγω σ’ αγαπουσα…Κι εγω βασανιζομουν και γω πονουσα και ηταν γι’ αυτό: Επειδη σ’ αγαπουσα περιεργα. Σ’ αγαπουσα μ’ έναν τροπο δικο μου, ασυνηθιστο μα τοσο αληθινο. Αυτό που για μενα είναι αθλος εγινε τελικα η δικη μου φωνη. Μιλησα. «Κι εγω…», σου (το) ειπα. «Κι εγω, σ’αγαπω». Μια ζεστη αυρα μας τυλιξε για να γινω ξαφνικα ρομαντικη κι ετσι να ξαφνιαστω μ’ εμενα. Σε φιλησα. Ωσπου βουλιαξαμε κι οι δυο στους ρυθμικους μα ξεφρενους χτυπους δυο εκπληκτων καρδιων που παλευαν να πεταξουν απο πανω τους τα σωματα μας για να ενωθουν και στην ακρατη επιθυμια δυο κορμιων που τους απαγορευτηκε περισσοτερο απ' οσο μπορουσαν να αντεξουν.

Δε σου κρυβω πως απλα σε ηθελα, μεχρι να καταλαβω ότι νοιαζομαι για σενα. Ότι νοιαζομαι τοσο που θα μπορουσε να είναι αυτό ένα ειδος αγαπης, δε σου ειπα ψεματα. Κατά καποιον τροπο σ’ αγαπω. Κι ας μη με ξερεις κι ας μη σε ξερω, γνωριζομαστε. Με μαθαινεις με κάθε βλεμμα που κλεφτα μου ριχνεις όταν δε σε βλεπω, σε μαθαινω με κάθε ματια που ανταποδιδω όταν δεν κοιτας. Κι εκρηγνυται ο τελευταιος χτυπος της καρδιας μας που συμπιπτει με  οσα βλεμματα μας απροσεχτα συναντιουνται. Τι με κανει να σε νοιαζομαι; Ότι θελησες για λιγο να με μαθεις σα να επεδιωκες ν’ αγαπησεις όλα οσα κρυβω; Οι λιγες λεξεις που ανταλλαξαμε οταν προσπαθησαμε τοτε να 'ρθουμε πιο κοντα; Οι κρυφες μα τοσο επιπολαια φανερες στιγμες μας; Το "δεν πρεπει" που δυναμωνει το παθος μου; Το θελω σου που ξεριζωσα από εγωισμο η καποιου ειδους φοβο; Η τοσο εντονη κραυγη της σιωπης των ματιων σου; Ισως όλα αυτά και τιποτα. Κι όμως εμεις οι δυο μαζι δε θα βρεθουμε ξανα ποτε οπως σ' εκεινα τα ονειρα που βραδυ παρα βραδυ με στοιχειωνουν.

Ονειρα ομοια με αυτό που περιεγραψα πριν λιγο…

Έλλη Π.

Διαβάστε περισσότερα...

Είναι κι εκεινα τα ονειρα που σε ξυπνανε απ’την πραγματικοτητα για λιγο.

Δεν αξιζει λεει να ζεις χωρις αυτα κι όμως…ποναει τοσο η ζωη μετα την επιδραση τους. Ξυπνας μεσα σε μια αδιστακτη κατασπρη αληθεια σαν παγωμενο δωματιο ψυχιατρειου, γυμνος, τοσο δα μικρος και μονος. Και τοτε αρχιζει η στερηση. Τοτε αρχιζει να σωματοποιειται η αναγκη για μια δοση ελπιδας κι ο ερωτας γινεται συμπτωμα οργανικο. Ο πονος σκιζει τα σωθικα σου κι εσυ ταλαντευεσαι αναμεσα στην παραιτηση, στο ξεπουλημα και στο ενστικτο επιβιωσης που φθινει ως αντιστροφως αναλογο με τις πτωσεις. Αν εισαι από αυτους που επιβιωνουν γινεσαι άλλος. Κρατας το σωμα σου ιδιο μονο που ζωγραφιζονται απ’την αρχη οι γραμμες της μοιρας στο κορμι σου κι ο χρονος παρεα με τον πονο χαρακωνουν αλλιως τα ματια σου. Το μεσα σου όμως…το μεσα σου δεν είναι πλεον συμβατο με το παλιο σου αιμα. Αλλαζεις. Το συναισθημα παγωνει και το βλεμμα σκληραινει. Η καρδια χτυπα κυνικα και η ψυχη σου ειρωνευεται ο,τι περισσοτερο εχει αναγκη…Ποσα θα εδινες για μια ακομη δοση ελπιδας ωσπου να καταληξεις να την περιφρονεις εντελως; Αλλαζεις. Κι αν παλευεις ακομη είναι για ένα γαμημενο πεισμα τοσο εγωκεντρικο οσο ο νεος εσυ. Αν ακομη προσπαθεις είναι για έναν υπερτροφικο εγωισμο, το μονο «οργανο» μεσα σου που βραζει ακομα απεναντι στον κοσμο. Κι αν καποτε το κινητρο σου ηταν αυτή, η τοσο ψευτρα ελπιδα, τωρα σκοπος σου γινεται η συγκρουση με την ιδια σου τη μοιρα. Δηλαδη τον εαυτο σου…

Έλλη Π.

Διαβάστε περισσότερα...

Καλη χρονια σε ολους! Ο,τι στερηθηκατε ως τωρα φετος να το βρειτε μπροστα σας, ο,τι σας λυγισε στο παρελθον φετος να μετατραπει σε δυναμη και πεισμα! Να ειστε ολοι καλα, να ερωτευτειτε, να αγαπησετε, να τα δωσετε ολα και μη φοβαστε τιποτε! Σας ευχομαι ενα 2014 γεματο νεες εμπειριες και συγκινησεις που θα σας μεινουν αξεχαστες!

Διαβάστε περισσότερα...